ਆਓ ਮਿਲਦੇ ਹਾਂ ਜੰਮੂ ਦੇ ਹੱਕਲ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਜਾਨਵਰਾਂ ਲਈ ਸ਼ੇਲਟਰ ਹੋਮ ਨੂੰ ਚਲਾ ਰਹੇ ਹਖੂ ਪਰਵਾਰ ਦੇ ਨਾਲ ਜੋ ਸਾਲ 1993 ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਜਖ਼ਮੀ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਦੇ ਆ ਰਹੇ ਹਨ।
ਅਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਵਿਚੋਂ ਜਿਆਦਾਤਰ ਲੋਕ ਦੂਸਰਿਆਂ ਦਾ ਦਰਦ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੇ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹਾਲਾਤਾਂ ਵਿਚੋਂ ਨਹੀਂ ਗੁਜਰਦੇ। ਇਨਸਾਨ ਤਾਂ ਫਿਰ ਵੀ ਆਪਣੀਆਂ ਜਰੂਰਤਾਂ ਲਈ ਬੋਲਕੇ ਮਦਦ ਮੰਗ ਸਕਦਾ ਹੈ ਲੇਕਿਨ ਬੇਜੁਬਾਨ ਜਾਨਵਰਾਂ ਲਈ ਬਹੁਤ ਹੀ ਘੱਟ ਲੋਕ ਅੱਗੇ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜੰਮੂ ਦੇ ਇੱਕ ਅਜਿਹੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਦੱਸਣ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ਜਿਹੜਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੇਜੁਬਾਨ ਜਖ਼ਮੀ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀਆਂ ਤਕਲੀਫਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਤਕਲੀਫਾਂ ਸਮਝ ਕੇ ਪਿਛਲੇ 28 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੇਜੁਬਾਨ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਜੰਮੂ ਦੇ ਹੱਕਲ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਹਖੂ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਕੁਝ ਹਾਲਤਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਕਸ਼ਮੀਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਘਰ ਨੂੰ ਛੱਡਕੇ ਜੰਮੂ ਆਕੇ ਵਸਣਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਖਾਸ ਪ੍ਰੇਮ ਪਿਆਰ ਰੱਖਣ ਵਾਲਾ ਇਹ ਪਰਿਵਾਰ ਅੱਜ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿਚ ਹੀ ਜਾਨਵਰਾਂ ਲਈ ਸ਼ੇਲਟਰ ਹੋਮ ਚਲਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਹਖੂ ਪਰਿਵਾਰ 1993 ਤੋਂ 2018 ਤੱਕ ਇਹ ਕੰਮ ਖੁਦ ਆਪਣੇ ਖਰਚ ਉੱਤੇ ਹੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ਲੇਕਿਨ ਕੁੱਝ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣਾ ਟਰੱਸਟ ਬਣਾਇਆ ਹੈ। ਜਿਸਦੇ ਮਾਧੀਅਮ ਨਾਲ ਹੁਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਵੀ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਫਿਲਹਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ੇਲਟਰ ਹੋਮ ਵਿੱਚ 300 ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਬੀਮਾਰ ਅਤੇ ਜਖ਼ਮੀ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ।
ਇਨਾਂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਦਾ ਕੰਮ 40 ਵਰਸ਼ੀਆ ਨਿਮਰਤਾ ਹਖੂ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਰਾਜੇਂਦਰ ਅਤੇ ਮਾਤਾ ਉਰਮਿਲਾ ਹਖੂ ਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲਕੇ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਨਿਮਰਤਾ ਵਲੋਂ (ਦ ਬੇਟਰ ਇੰਡਿਆ) ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦਾ ਦਰਦ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦਰਦ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਕੋਲੋਂ ਹੀ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨਾ ਸਿੱਖਿਆ ਹੈ।
ਘਰ ਨੂੰ ਛੱਡਕੇ ਜਾਣਾ ਪਿਆ ਜੰਮੂ
ਨਿਮਰਤਾ ਦੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਪੇਸ਼ੇ ਤੋਂ ਡਾਕਟਰ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦਵਾਈਆਂ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਚਲਾਇਆ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਸਿਤੰਬਰ 1989 ਵਿੱਚ ਰਾਜੇਂਦਰ ਹਖੂ ਦੀ ਦਵਾਈ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਦੇ ਕੋਲ ਸਥਿਤ ਬੀਏਸਏਫ ਕੈਂਪ ਉੱਤੇ ਆਤੰਕੀ ਹਮਲਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇਸ ਹਮਲੇ ਵਿੱਚ ਜਖ਼ਮੀ ਸੈਨਿਕਾਂ ਦੀ ਮੁਢਲੀ ਸਹਾਇਤਾ ਰਾਜੇਂਦਰ ਨੇ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਨਿਮਰਤਾ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਸ ਹਾਦਸੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਆਤੰਕੀਆਂ ਦੇ ਧਮਕੀ ਭਰੇ ਕਾਲ ਆਉਣ ਲੱਗੇ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਸ਼ਮੀਰ ਨੂੰ ਛੱਡ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਅੱਗੇ ਚਲਕੇ ਆਤੰਕੀਆਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਅਗਵਾ ਕਰ ਲਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਨਿਮਰਤਾ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਹ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਗਏ ਸਾਨੂੰ ਲੱਗਾ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖੋਹ ਲਿਆ ਲੇਕਿਨ ਸਾਡੀ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਸੀ ਕਿ ਕੁੱਝ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕਰਵਾਉਣ ਦੇ ਬਾਅਦ ਆਤੰਕੀਆਂ ਵਲੋਂ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਇਸ ਘਟਨਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਸੀਂ ਦਿਸੰਬਰ 1989 ਵਿੱਚ ਕਸ਼ਮੀਰ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ।
ਜੰਮੂ ਵਿੱਚ ਹਖੂ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਆਪਣੀ ਖੁਦ ਦੀ 1600 ਸਕਵਾਇਰ ਫੁੱਟ ਜ਼ਮੀਨ ਸੀ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਨਿਮਰਤਾ ਦੀ ਉਮਰ ਸਿਰਫ਼ 10 ਸਾਲ ਸੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਭਰਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਛੋਟਾ ਸੀ ।
ਬੇਂਜ ਅਤੇ ਬਰੈਵੋ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਸਫਰ
ਜੰਮੂ ਵਿੱਚ ਰਾਜੇਂਦਰ ਹਖੂ ਕਮਿਸ਼ਨ ਬੇਸਿਸ ਉੱਤੇ ਨਿਕੇ – ਮੋਟੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲੱਗੇ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਬੱਚੀਆਂ ਦਾ ਦਾਖਲਾ ਜੰਮੂ ਦੇ ਇੱਕ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ । ਲੇਕਿਨ ਇੱਥੇ ਆਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਜਾਨਵਰਾਂ ਖਾਸਕਰ ਕੁੱਤਿਆਂ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਰਵੱਈਆ ਵਧੀਆ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਹਖੂ ਪਰਿਵਾਰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਜਾਨਵਰ ਪ੍ਰੇਮੀ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਨਿਮਰਤਾ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ 1993 ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਜਖ਼ਮੀ ਕੁੱਤੇ ਨੂੰ ਘਰ ਵਿੱਚ ਆਸਰਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਵੀ ਕਿਤੋਂ ਇੱਕ ਕੁੱਤਾ ਘਰ ਲਿਆਇਆ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਨਾਮ ਬੇਂਜ ਅਤੇ ਬਰੈਵੋ ਰੱਖਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ 15 ਸਾਲ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਰਹੇ।
ਅੱਗੇ ਨਿਮਰਤਾ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਸੜਕ ਉੱਤੇ ਜਖ਼ਮੀ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਸਨ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਜੁੱਟ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਕੁੱਝ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿਚ ਵ ਆਸਰਾ ਦਿੱਤਾ । ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਬਾਉਂਡਰੀ ਵਾਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਕਈ ਜਾਨਵਰ ਭੱਜ ਵੀ ਜਾਇਆ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਇਸਦੇ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ 1997 ਵਿੱਚ ਬਾਉਂਡਰੀ ਵਾਲ ਬਣਵਾਈ ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਆਸਰਾ ਮਿਲ ਗਿਆ ।
ਘਰ ਵਿੱਚ ਬਾਉਂਡਰੀ ਵਾਲ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਕਾਰਨ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਜਖ਼ਮੀ ਅਤੇ ਕਮਜੋਰ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਭੋਜਨ ਲਈ ਏਧਰ ਉੱਧਰ ਭਟਕਣਾ ਨਾ ਪਵੇ । ਇਸਦੇ ਇਲਾਵਾ ਉਹ ਸੜਕ ਦੇ ਕੰਡੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਖਾਣਾ ਖਵਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹੈ ।
ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਲਈ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਇਆ ਵਿਆਹ
ਨਿਮਰਤਾ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਹੁਣ ਸਾਡੇ ਕੋਲ 20 ਕੁੱਤੇ ਹਨ ਬਾਕੀ ਕੁੱਝ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਲੋਕ ਸਾਡੇ ਦਰਵਾਜੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਰੱਖ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਥੇ ਹੀ ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਕਹਿਕੇ ਆਪਣੇ ਕੁੱਤੇ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਛੱਡ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਕਦੇ ਲੈਣ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੇ। ਫਿਲਹਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਮੁਰਗੇ ਬਿੱਲੀ ਸੂਰ ਬੈਲ ਚੀਲ ਬਾਂਦਰ ਅਤੇ 340 ਕੁੱਤੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੋਲ 50 ਕੁੱਤੇ ਅਜਿਹੇ ਹਨ ਜੋ ਚੱਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ।
ਸਾਲ 2018 ਵਿੱਚ ਨਿਮਰਤਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਸਾਡੇ ਇਕੱਲਿਆਂ ਦੇ ਬਸ ਦਾ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਕੁੱਝ ਮਦਦ ਦੀ ਉਂਮੀਦ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਲ 2018 ਵਿੱਚ Hakhoo Street Animals Foundation Trust ਦੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਇੱਕ ਸੰਸਥਾ ਨੂੰ ਰਜਿਸਟਰ ਕਰਵਾਇਆ।
ਨਿਮਰਤਾ ਆਪਣੀ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੇ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਕੰਪਿਊਟਰ ਸੇਂਟਰ ਚਲਾਇਆ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਲੇਕਿਨ ਜਿਵੇਂ – ਜਿਵੇਂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿਚ ਵਾਧਾ ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਲਈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋਣ ਲੱਗਿਆ। ਆਖ਼ਿਰਕਾਰ ਸਾਲ 2016 ਦੇ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੰਪਿਊਟਰ ਸੇਂਟਰ ਦਾ ਕੰਮ ਛੱਡਣਾ ਪਿਆ। ਨਿਮਰਤਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੇਵਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵਿਆਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਇਆ।
ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਲਈ ਵੇਚੇ ਗਹਿਣੇ
ਨਿਮਰਤਾ ਨੇ ਕੰਪਿਊਟਰ ਸੇਂਟਰ ਤੋਂ ਜਮਾਂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਪੂੰਜੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਗਹਿਣੇ ਇਸ ਕੰਮ ਦੇ ਲਈ ਵੇਚ ਦਿੱਤੇ। ਨਿਮਰਤਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਨਾਂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਮੈਡੀਕਲ ਅਤੇ ਭੋਜਨ ਸਬੰਧੀ ਜਰੂਰਤਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਦੇ ਲਈ ਅਸੀਂ ਵੱਖ ਵੱਖ ਜਗ੍ਹਾ ਤੋਂ ਕਰਜਾ ਵੀ ਲਿਆ ਜੋ ਤਕਰੀਬਨ 10 ਲੱਖ ਰੁਪਏ ਹੈ।
ਨਿਮਰਤਾ ਦੇ ਇਸ ਸ਼ੇਲਟਰ ਹੋਮ ਵਿੱਚ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਟਾਇਮ ਖਾਣਾ ਸਮੇਂ ਸਮੇਂ ਉੱਤੇ ਵੈਕਸੀਨ ਅਤੇ ਦਵਾਈਆਂ ਆਦਿ ਦਿੱਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਫਿਲਹਾਲ ਹਖੂ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਕਮਾਈ ਦਾ ਇੱਕ ਸਿਰਫ ਜਰੀਆ ਸਰਕਾਰ ਤੋਂ ਮਿਲਣ ਵਾਲਾ ਮਾਇਗਰੇਂਟ ਰਿਲੀਫ ਫੰਡ ਹੈ। ਇਸਦੇ ਤਹਿਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਰ ਮਹੀਨੇ 9, 750 ਰੁਪਏ ਮਿਲਦੇ ਹਨ। ਨਿਮਰਤਾ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਇਨ੍ਹਾਂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਵਧੀਆ ਸ਼ੇਲਟਰ ਹੋਮ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿਸਦੇ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਮਦਦ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ।
ਤੁਸੀਂ ਜੇਕਰ Hakhoo Street Animals Foundation Trust ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜਾਣਕਾਰੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡਿਆ ਉੱਤੇ ਸੰਪਰਕ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਤੁਹਾਡਾ ਦਿਲ ਚਾਹੇ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੱਕ ਆਪਣੀ ਸਿੱਧੀ ਮਦਦ ਵੀ ਪਹੁੰਚਾ ਸਕਦੇ ਹੋ।
