ਅਸੀਂ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਦੂਜੇ ਕਿਸੇ ਇਨਸਾਨ ਦਾ ਦੁੱਖ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੇ ਓਦੋਂ ਤੱਕ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦੁੱਖ ਹੀ ਸਭ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਵੱਡਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਲੇਕਿਨ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਦੂਸਰਿਆਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਕੇ ਹੀ ਆਪਣੀ ਕਮਜੋਰੀ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਤਕਲੀਫ ਨਾਲ ਲੜਨ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜੂਨਾਗੜ ਦੀਆਂ ਅਜਿਹੀਆਂ ਦੋ ਭੈਣਾਂ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਦੱਸਣ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ਜੋ ਆਪਣੀਆਂ ਤਕਲੀਫਾਂ ਨੂੰ ਭੁਲ ਕੇ ਪਿਛਲੇ 10 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਮਾਨਸਿਕ ਰੂਪ ਤੋਂ ਕਮਜੋਰ ਬੱਚਿਇਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ।
ਨੀਲਮ ਬੰਸਰੀ ਅਤੇ ਰੇਖਾ ਬੰਸਰੀ ਪਰਮਾਰ ਇਹ ਕੰਮ ਆਪਣੀ ਸੰਸਥਾ ਸਾਂਤਵਨ ਵਿਕਲਾਂਗ ਵਿਕਾਸ ਮੰਡਲ ਦੇ ਜਰੀਏ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਖਾਸ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਨੀਲਮ ਬੰਸਰੀ ਆਪ ਵੀ ਬਚਪਨ ਤੋਂ 80 ਫ਼ੀਸਦੀ ਅਪਾਹਜ ਹੈ। ਲੇਕਿਨ ਇਸ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਉਹ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਲੈਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਖੁਦ ਹੋਰ 40 ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਬਣਕੇ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ।
ਬੀਤੇ ਸਮੇਂ ਸਾਲ 2009 ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਰੇਖਾ ਬੰਸਰੀ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਦੇ ਇਲਾਜ ਲਈ ਰਾਜਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਡੇਢ ਸਾਲ ਰੁਕੀ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਹਾਂ ਭੈਣਾਂ ਨੇ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਦੂਸਰਿਆਂ ਦਾ ਦੁੱਖ ਦੇਖ ਕੇ ਇਸ ਸੇਵੇ ਦੇ ਕੰਮ ਨਾਲ ਜੁਡ਼ਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਸੀ।
ਦੂਜਿਆਂ ਦਾ ਦੁੱਖ ਵੇਖਕੇ ਮਿਲੀ ਸੰਸਥਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਦੀ ਪ੍ਰੇਰਨਾ
ਰੇਖਾ ਬੰਸਰੀ ਆਪਣੀ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਨੀਲਮ ਬੰਸਰੀ ਦੇ ਇਲਾਜ ਲਈ ਨਰਾਇਣ ਸੇਵਾ ਸੰਸਥਾਨ ਰਾਜਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਡੇਢ ਸਾਲ ਰੁਕੀ ਸੀ। ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸੋਸ਼ਲ ਸਰਵਿਸ (ਸਮਾਜ ਸੇਵਾ) ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜਾਨਣ ਦੇ ਲਈ ਸਾਲ 2011 ਵਿੱਚ ਨਾਗਪੁਰ ਦੇ ਨਾਗਲੋਕ ਸੈਂਟਰ ਵਿੱਚ ਅੱਠ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਟ੍ਰੇਨਿੰਗ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੁੱਧ ਦੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਨੂੰ ਕਰੀਬ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਹੋਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ।
ਮੀਡੀਆ ਪੇਜ਼ (ਦ ਬੇਟਰ ਇੰਡਿਆ) ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ 35 ਸਾਲਾ ਰੇਖਾ ਬੰਸਰੀ ਕਹਿੰਦ ਹੈ ਮੈਂ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਗਰੇਜੁਏਸ਼ਨ ਦੇ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਨੀਲਮ ਦੇ ਅਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਦੇ ਸਿਲਸਿਲੇ ਵਿੱਚ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਜਰੂਰਤਮੰਦ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਨੀਲਮ ਨੇ ਵੀ ਸਹਿਯੋਗ ਦੇਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤੀ।
ਰਾਜਸਥਾਨ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਦੇ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਹਿਰਜੀ ਪਰਮਾਰ ਨਾਲ ਇਸ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਗੱਲ ਕੀਤੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿਤਾ ਜੂਨਾਗੜ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਗੈਰਾਜ ਚਲਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਮਿਲਕੇ ਬਿਲਕੁੱਲ ਛੋਟੇ ਪੱਧਰ ਉੱਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜੂਨਾਗੜ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਦੌਲਤਪਾਰਾ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਸੰਸਥਾ ਨੂੰ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ।
ਅੱਗੇ ਰੇਖਾ ਬੰਸਰੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ 3500 ਰੁਪਏ ਮਾਸਿਕ ਕਿਰਾਏ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਕਮਰਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਦੌਲਤਪਾਰਾ ਦੇ ਸਲਮ ਏਰੀਏ ਤੋਂ ਦੋ ਅਜਿਹੀਆਂ ਲਡ਼ਕੀਆਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਆਈਆਂ ਜੋ ਮਾਨਸਿਕ ਰੂਪ ਤੋਂ ਕਮਜੋਰ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਲਡ਼ਕੀਆਂ ਦੇ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਵੀ ਦਿਵਿਆਂਗ ਸਨ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਨੀਲਮ ਘਰ ਵਿਚ ਹੀ ਟਿਊਸ਼ਨ ਪੜਾਉੰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਰੇਖਾ ਜੂਨਾਗੜ ਦੀ ਇੱਕ ਕੰਪਨੀ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਸੀ । ਦੋਵੇਂ ਭੈਣਾਂ ਮਿਲਕੇ ਮਹੀਨੇ ਦੇ 20 ਹਜਾਰ ਰੁਪਏ ਕਮਾਉਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਖਰਚ ਉੱਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋ ਲਡ਼ਕੀਆਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿਤਾ ਵੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਪੈਣ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਰਥਕ ਮਦਦ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਸਨ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਭਰਾ ਹਿਰਜੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਰੇਖਾ ਸੇਵਾ ਭਾਵ ਵਾਲੀ ਬੱਚੀ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਨੀਲਮ ਦੀ ਇੱਕ ਮਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਮੇਰੀਆਂ ਬੱਚੀਆਂ ਮੁੰਡਿਆਂ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸ ਕੰਮ ਨਾਲ ਜੁਡ਼ਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਬੇਹੱਦ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਈ। ਸਾਲ 2012 ਵਿੱਚ ਨੀਲਮ ਬੰਸਰੀ ਅਤੇ ਰੇਖਾ ਬੰਸਰੀ ਨੇ ਘਰ ਛੱਡਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲਡ਼ਕੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਹੌਲੀ – ਹੌਲੀ ਵਧਣ ਲੱਗ ਗਈ ਲਡ਼ਕੀਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ
ਦੌਲਤਪਾਰਾ ਵਿਚ ਤਕਰੀਬਨ ਇੱਕ ਸਾਲ ਰਹਿਣ ਦੇ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਕਾਰਨ ਕਰਕੇ ਉਸ ਕਮਰੇ ਨੂੰ ਖਾਲੀ ਕਰਨਾ ਪਿਆ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਲੋਂ ਕਿਰਾਏ ਉੱਤੇ ਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਜਿਸ ਦੇ ਬਾਅਦ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਭੈਣਾਂ ਨੇ ਜੂਨਾਗੜ ਦੇ ਕੋਲ ਵਡਾਲ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕਿਰਾਏ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਘਰ ਲਿਆ। ਵਡਾਲ ਆਉਣ ਦੇ ਬਾਅਦ ਲਡ਼ਕੀਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵੀ ਵਧਕੇ ਪੰਜ ਹੋ ਗਈ। ਉਹ ਵਡਾਲ ਵਿੱਚ 5 ਸਾਲ ਰਹੇ। ਜਿਵੇਂ – ਜਿਵੇਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੰਮ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਪਤਾ ਚਲਿਆ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ਮਾਨਸਿਕ ਰੂਪ ਤੋਂ ਕਮਜੋਰ ਲਡ਼ਕੀਆਂ ਨੂੰ ਸੰਸਥਾ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਲੱਗ ਪਏ ।
ਅੱਗੇ ਦਸਦਿਆਂ ਰੇਖਾ ਬੰਸਰੀ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸਾਲ 2012 ਵਿੱਚ ਹੀ ਆਪਣੀ ਸੰਸਥਾ ਨੂੰ ਰਜਿਸਟਰ ਕਰਵਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਇਸ ਕੰਮ ਲਈ ਕਿਸੇ ਕੋਲੋਂ ਵੀ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਮੰਗਦੇ ਸੀ। ਲੇਕਿਨ ਜਿਵੇਂ – ਜਿਵੇਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਕੰਮ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਪਤਾ ਚਲਣ ਲੱਗਿਆ ਕਈ ਲੋਕ ਸਾਡੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਣ ਲੱਗ ਗਏ ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਾਲ 2014 ਤੋਂ ਹੌਲੀ – ਹੌਲੀ ਡੋਨੇਸ਼ਨ ਮਿਲਣ ਲੱਗਿਆ। ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੁੰਬਈ ਦੀ ਇੱਕ ਸੰਸਥਾ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ 50 ਹਜਾਰ ਰੁਪਏ ਦਾ ਡੋਨੇਸ਼ਨ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਧੋਰਾਜੀ ਰੋਡ ਸਥਿਤ ਮਖਿਆਲਾ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਫੰਡ ਇਕੱਠਾ ਕਰਕੇ 30 ਤੋਂ 35 ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਇੰਤਜਾਮ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ।
ਰੇਖਾ ਬੰਸਰੀ ਨੇ ਸਾਲ 2015 ਵਿਚ ਨੌਕਰੀ ਛੱਡਕੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੱਚੀਆਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਦਾ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਤੱਦ ਤੱਕ ਜੂਨਾਗੜ ਅਤੇ ਸੂਰਤ ਦੇ ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਅਤੇ ਸਾਮਾਜਕ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੱਕ ਰੂਪ ਨਾਲ ਪੈਸਿਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲੱਗੀਆਂ ਸਨ । ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕੁੱਝ ਏਨਆਰਆਈ (NRI) ਲੋਕ ਵੀ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹਨ।
ਰੇਖਾ ਬੰਸਰੀ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਦੋ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸੂਰਤ ਦੀ ਸੰਸਥਾ ਹਰਿਭਾਈ ਗੋਟੀ ਚੈਰੀਟੇਬਲ ਟਰੱਸਟ ਨੇ ਕਰੀਬਨ 80 ਲੱਖ ਰੁਪਏ ਨਾਲ ਸੈਂਟਰ ਲਈ ਭਵਨ ਦੀ ਉਸਾਰੀ ਨੂੰ ਕਰਵਾਇਆ। ਇਸ ਉਸਾਰੀ ਕਾਰਜ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਦੋਵਾਂ ਭੈਣਾਂ ਨੇ ਵੀ ਸੱਤ ਲੱਖ ਰੁਪਏ ਲਾਏ ਸਨ ।
ਦੋ ਲਡ਼ਕੀਆਂ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਕੇ 40 ਬੱਚੀਆਂ ਤੱਕ ਦਾ ਸਫਰ
ਹਾਲਾਂਕਿ ਨੀਲਮ ਬੰਸਰੀ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਰੇਖਾ ਬੰਸਰੀ ਦੀ ਮਦਦ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਹੀ ਵੱਡੀ ਹੋਈ ਬਾਵਜੂਦ ਇਸ ਦੇ ਉਹ ਇਸ ਬੱਚੀਆਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਬਹੁਤ ਚੰਗੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ । ਨੀਲਮ ਬੰਸਰੀ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੱਚੀਆਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਤਕਲੀਫਾਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਸਵੇਰੇ 6 ਵਜੇ ਤੋਂ ਦੇਰ ਰਾਤ ਤੱਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਇੱਥੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀਆਂ ਜਿਆਦਾਤਰ ਲਡ਼ਕੀਆਂ ਬੇਸਹਾਰਾ ਹਨ।
ਰੇਖਾ ਬੰਸਰੀ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਫਿਲਹਾਲ ‘ਸਾਂਤਵਨ ਵਿਕਲਾਂਗ ਵਿਕਾਸ ਮੰਡਲ ਵਿੱਚ 40 ਲੋਕ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ 9 ਸਾਲ ਦੀਆਂ ਬੱਚੀਆਂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ 51 ਸਾਲ ਤੱਕ ਦੀ ਔਰਤਾਂ ਸ਼ਮਿਲ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਡੋਨੇਸ਼ਨ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਬੱਚੀਆਂ ਦੀ ਪੜਾਈ ਦੀ ਵਿਵਸਥਾ ਵੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ ਹਨ। ਸੰਸਥਾ ਦਾ ਬਾਹਰ ਦਾ ਕੰਮ ਰੇਖਾ ਬੰਸਰੀ ਸੰਭਾਲਦੀ ਹੈ। ਉਥੇ ਹੀ ਨੀਲਮ ਬੰਸਰੀ ਸੰਸਥਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿਕੇ ਬੱਚੀਆਂ ਦਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖਦੀ ਹੈ।
ਬੀਤੇ ਸਾਲ 2017 ਤੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹੌਲੀ – ਹੌਲੀ ਕੁੱਝ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਕੰਮ ਉੱਤੇ ਰੱਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਅੱਜ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੰਸਥਾ ਵਿੱਚ 15 ਲੋਕ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ । ਇਹ ਸਾਰੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲਡ਼ਕੀਆਂ ਦੇ ਖਾਣ ਪੀਣ ਅਤੇ ਵੱਖ – ਵੱਖ ਐਕਟੀਵਿਟੀ ਜਿਵੇਂ ਨਾਚ ਅਤੇ ਕਰਾਫਟਿੰਗ ਆਦਿ ਸਿਖਲਾਈ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਦੇ ਹਨ । ਹਰ ਮਹੀਨੇ ਇਸ ਸੰਸਥਾ ਨੂੰ ਚਲਾਉਣ ਵਿੱਚ ਤਕਰੀਬਨ ਤਿੰਨ ਲੱਖ ਦਾ ਖਰਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਰਾਸ਼ਨ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਥੇ ਹੀ ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਦੁੱਧ ਅਤੇ ਸਬਜੀਆਂ ਦਾ ਖਰਚ ਚੁੱਕਦੇ ਹਨ।
ਲਾਕਡਾਉਨ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਆਈ ਫੰਡ ਦੀ ਕਮੀ
ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲਾਕਡਾਉਨ ਵਿੱਚ ਫੰਡ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋਈ ਸੀ। ਇਸਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਰੇਖਾ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਹਾਲਾਂਕਿ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਤਕਰੀਬਨ ਅੱਠ ਲੱਖ ਰੁਪਏ ਦੀ ਸੇਵਿੰਗ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਵੱਡੀ ਸਾਵਧਾਨੀ ਨਾਲ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕਰਕੇ ਲਾਕਡਾਉਨ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕੀਤਾ। ਸਾਡੇ ਸਾਰੇ ਸਟਾਫ ਨੇ ਸੇਵਾ ਭਾਵ ਨਾਲ ਇਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਯੋਗਦਾਨ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਹੀ ਇਹ ਕੰਮ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕਿਆ।
ਉਥੇ ਹੀ ਇਸ ਸਾਲ ਤੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਰੋਜਾਨਾ ਡੋਨੇਸ਼ਨ ਮਿਲਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ । ਦਸ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਨਿਸਵਾਰਥ ਭਾਵ ਨਾਲ ਇਨ੍ਹਾਂ ਭੈਣਾਂ ਨੇ ਪਰਿਵਾਰ ਅਤੇ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਛੱਡਕੇ ਇਸ ਨੇਕ ਕੰਮ ਦੀ ਸ਼ੁਰੁਆਤ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨਿਸ਼ਠਾ ਹੀ ਹੈ ਕਿ ਹੌਲੀ – ਹੌਲੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਮਿਲਣ ਲੱਗ ਗਈ ਹੈ।
