ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਲੋਕ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਲੇਕਿਨ ਅਹਿਮਦਾਬਾਦ ਦੀ ਝੰਖਨਾ ਸ਼ਾਹ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬੇਜੁਬਾਨਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਦਾ ਕੰਮ ਪਿਆਰ ਦੇ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਸੀ। 45 ਸਾਲ ਉਮਰ ਦੀ ਝੰਖਨਾ ਨੂੰ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਲਗਾਉ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਆਇਆ ਸੀ। ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਕਈ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਵੀ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਕੁੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਅਤੇ ਬਿਸਕੁਟ ਦਿੰਦੇ ਸਨ।
ਲੇਕਿਨ ਕੁਝ ਜਖਮੀ ਕੁੱਤੇ ਜੋ ਤੁਰ ਨਹੀਂ ਨਾ ਸਕਦੇ ਹੋਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਲਈ ਖਾਣਾ ਹਾਸਲ ਕਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਜਿਹੇ ਕੁੱਤਿਆਂ ਦੇ ਕੋਲ ਜਾਣ ਤੋਂ ਕਈ ਲੋਕ ਘਬਰਾਉਂਦੇ ਵੀ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਅਜਿਹੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪਿਆਰ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਝੰਖਨਾ ਨੇ ਕਈ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਇੰਝ ਹੀ ਇੱਕ ਕੁੱਤੇ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਸੀ। ਜਿਸਦੀ ਰੀੜ੍ਹ ਦੀ ਹੱਡੀ ਟੁੱਟ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਉਹ ਠੀਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤੁਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸ ਕੁੱਤੇ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕਰਾਇਆ ਅਤੇ ਇਸ ਘਟਨਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਜਖਮੀ ਕੁੱਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ ਗਏ ਉਹ ਸਭ ਦੇ ਇਲਾਜ ਅਤੇ ਖਾਣੇ ਵਰਗੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਜ਼ਿੰਮੇਦਾਰੀਆਂ ਲੈਂਦੀ ਗਈ।
ਇਸ ਕੰਮ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਲਗਾਉ ਅਜਿਹਾ ਵਧਣ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਠਾਨ ਲਿਆ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣਾ ਜੀਵਨ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੇਜੁਬਾਨਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸਮਰਪਤ ਕਰੇਗੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਕੰਮ ਲਈ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਦਾ ਵੀ ਪੂਰਾ ਸਹਿਯੋਗ ਮਿਲਿਆ ।
ਇਸ ਸੇਵਾ ਦੇ ਲਈ ਛੱਡੀ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ
ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਇਹ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਸੀ ਤੱਦ ਉਹ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੇ ਬਾਅਦ ਉਸ ਨੇ ਅਹਿਮਦਾਬਾਦ ਵਿੱਚ ਹੀ ਪ੍ਰਾਇਵੇਟ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ। ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਜਾਨਵਰਾਂ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਕਈ NGO ਨਾਲ ਵੀ ਜੁਡ਼ੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਜਿੱਥੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਜਾਣਕਾਰੀਆਂ ਵੀ ਮਿਲਣ ਲੱਗੀਆਂ।
ਉਸ ਨੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਜੁਡ਼ੀਆਂ ਸਜਾਵਾਂ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਜਾਣਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵੀ ਕਨੂੰਨੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਣਾ ਅਤੇ ਇਸ ਉੱਤੇ ਅਮਲ ਕਰਨਾ ਉਸ ਦੇ ਲਈ ਥੋੜ੍ਹਾ ਆਸਾਨ ਸੀ।
ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਝੰਖਨਾ ਦੀ GSRTC ਵਿੱਚ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਵੀ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ। ਇਸ ਨੌਕਰੀ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੇ ਦਿਨ ਦੇ 14 ਘੰਟੇ ਲੰਘ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਜਿਸ ਦੀ ਵਜ੍ਹਾ ਕਰਕੇ ਉਹ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਕੁੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਦੋ ਟਾਇਮ ਦਾ ਖਾਣਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਖਿਲਾ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਇਹ ਗੱਲ ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਨੀ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਨੌਕਰੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ।
ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਉਹ ਘਰ ਤੋਂ ਹੀ ਇੱਕ ਕੱਪੜਿਆਂ ਦਾ ਬਿਜਨਸ ਚਲਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਸਾਲ 2019 ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਫੰਡ ਦੀ ਉਂਮੀਦ ਵਿੱਚ ਕਰੁਣਾ ਚੈਰਿਟੇਬਲ ਟਰੱਸਟ ਦੀ ਸ਼ੁਰੁਆਤ ਵੀ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਪਰ ਅਜੇ ਤਾਂ ਕੁੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਰੇਸਕਿਊ ਕਰਨ ਦਾ ਕੰਮ ਉਹ ਇਕੱਲੀ ਹੀ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਕੁੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਖਾਣਾ ਦੇਣ ਦੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੁੱਝ ਦੋਸਤ ਅਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਹਿਯੋਗ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਉਥੇ ਹੀ ਟਰੱਸਟ ਦੇ ਮਾਧਿਅਮ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ 40 ਫ਼ੀਸਦੀ ਆਰਥਕ ਮਦਦ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਬਾਕੀ ਦਾ ਸਾਰਾ ਖਰਚ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹੀ ਚੁਕਦੀ ਹੈ। ਤਕਰੀਬਨ 135 ਕੁੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਦੋ ਸਮਾਂ ਦਾ ਖਾਣਾ ਦੇਣਾ ਉਸ ਦਾ ਰੋਜ ਦਾ ਕੰਮ ਹੈ। ਇਸਦੇ ਲਈ ਕਰੀਬ 20 ਹਜਾਰ ਰੁਪਏ ਮਹੀਨੇ ਦਾ ਖਰਚਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਆਪਣੇ ਇਸ ਕੰਮ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਚੁਣੋਤੀ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਗੱਲ ਕਰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕਈ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤਾਂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਖਾਣਾ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ ਲੇਕਿਨ ਦੂਸਰਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕਦੇ ਹਨ। ਅਜਿਹੇ ਵਿੱਚ ਕੁੱਤੇ ਜਾਂ ਦੂਜੇ ਜਾਨਵਰ ਕਿੱਥੇ ਜਾਣਗੇ। ਸਾਨੂੰ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੇਜੁਬਾਨਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦਿਖਾਉਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ। (ਖ਼ਬਰ ਸਰੋਤ ਦ ਬੇਟਰ ਇੰਡੀਆ)
