ਭਾਰਤੀ ਸਟੇਟ ਗੁਜਰਾਤ, ਉਪਲੇਟ ਦੀ ਕਿਰਨ ਪਿਠਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਤੀ ਰਮੇਸ਼ ਪਿਠਿਆ ਨੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੱਡੇ ਘਰ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਲੰਬੇ ਟੂਰ ਉੱਤੇ ਜਾਣ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਨਹੀਂ ਬਣਾਈ ਸਗੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅਜਿਹੇ ਦਿਵਿਅੰਗ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਆਰਥਕ ਰੂਪ ਤੋਂ ਕਮਜੋਰ ਹੋਣ ਜਾਂ ਜੋ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਪਲ ਰਹੇ ਹੋਣ।
ਅਕਸਰ ਹੀ ਅਜਿਹਾ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਲਕਸ਼ ਇੱਕ ਹੀ ਹੋਵੇ। ਲੇਕਿਨ ਕਿਰਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਤੀ ਰਮੇਸ਼ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤੋਂ ਅਪਾਹਜਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਹਮਦਰਦੀ ਰੱਖਦੇ ਸਨ। ਇਸਦਾ ਕਾਰਨ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਕਿਰਨ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਅਪਾਹਜ ਭਰਾ ਦੇ ਨਾਲ ਪਲੀ ਵਧੀ ਹੈ ਅਤੇ ਅਜਿਹੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਬੱਚੀਆਂ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀਆਂ ਬਹੁਤ ਚੰਗੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸਮਝਦੀ ਹੈ। ਉਥੇ ਹੀ ਰਮੇਸ਼ ਇੱਕ ਸਪੈਸ਼ਲ ਐਜੁਕੇਟਰ ਹਨ ਅਤੇ ਉਪਲੇਟਾ ਦੇ ਇੱਕ ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੇ ਹਨ।
ਇਸ ਸੇਵਾ ਸਬੰਧੀ ਕਿਰਨ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤੋਂ ਅਜਿਹੇ ਜਰੂਰਤਮੰਦ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਕੁੱਝ ਕਰਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਦੇ ਸੋਚਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕੁੱਝ ਕਰ ਸਕਾਂਗੀ। ਲੇਕਿਨ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੇਰਾ ਸਾਥ ਦੇਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਅਸੀ ਪਿੰਡ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਕਈ ਅਜਿਹੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਸੀ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਹਾਇਤਾ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਸੀ।
ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਕਿਰਨ ਦੀ ਉਮਰ ਸਿਰਫ 25 ਸਾਲ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਇਵੇਟ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ ਲੇਕਿਨ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸੰਸਥਾ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਉਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨੌਕਰੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ। ਉਥੇ ਹੀ ਰਮੇਸ਼ ਨੇ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਿਰਫ 10 ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੁਆਤ ਕੀਤੀ ਸੀ ਜਿਸ ਦੇ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਘਰ ਨੂੰ ਕਿਰਾਏ ਉੱਤੇ ਲਿਆ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਬੁਨਿਆਦੀ ਸੁਵਿਧਾਵਾਂ ਬਣਾਈਆਂ। (ਸੁੰਦਰ ਜੋਤ ਦਿਵਿਆਂਗ) ਨਾਮ ਤੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸੰਸਥਾ ਦਾ ਰਜਿਸਟ੍ਰੇਸ਼ਨ ਵੀ ਕਰਾਇਆ ਤਾਂਕਿ ਜ਼ਿਆਦਾ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਮਿਲ ਸਕੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸ ਕੰਮ ਲਈ ਦੋ ਤਿੰਨ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕੰਮ ਉੱਤੇ ਵੀ ਰੱਖਿਆ ਨਾਲ ਹੀ ਕਿਰਨ ਵੀ 24 ਘੰਟੇ ਸੇਵਾ ਲਈ ਹਾਜਰ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਇਸ ਨੇਕ ਕੰਮ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਸਾਮਾਜਕ ਸਹਿਯੋਗ
ਰਮੇਸ਼ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਵੋਕੇਸ਼ਨਲ ਟ੍ਰੇਨਿੰਗ ਦੇਣ ਅਤੇ ਪੜਾਉਣ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਰਮੇਸ਼ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਸ਼ੁਰੁਆਤ ਵਿੱਚ ਇਸ ਸੰਸਥਾ ਨੂੰ ਚਲਾਉਣ ਵਿੱਚ ਹਰ ਮਹੀਨੇ ਤਕਰੀਬਨ 50 ਹਜਾਰ ਰੁਪਏ ਦਾ ਖਰਚ ਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਸੰਸਥਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਦਿਵਿਆਂਗ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਕੋਈ ਮਦਦ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਜਿਆਦਾਤਰ ਬੱਚੇ ਬੇਹੱਦ ਗਰੀਬ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਲੇਕਿਨ ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਕੰਮ ਦੇ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਚੱਲਦਾ ਗਿਆ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਸਹਿਤ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਮਦਦ ਮਿਲਣ ਲੱਗੀ। ਕਈ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਜਨਮਦਿਨ ਉੱਤੇ ਤੋਹਫੇ ਅਤੇ ਪੈਸਿਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲੱਗੇ।
ਕਿਰਨ ਲਈ ਇਹ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੁ ਵਿੱਚ ਕਾਫ਼ੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਉਮਰ ਦੇ ਦਿਵਿਆਂਗ ਦੀ ਵੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਸੀ। ਲੇਕਿਨ ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਲਕਸ਼ ਸਮਝਦੀ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਘਬਰਾਉਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹਿੰਮਤ ਤੋਂ ਕੰਮ ਲਿਆ। ਫਿਲਹਾਲ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਛੇ ਸਾਲ ਦੇ ਬੇਟੇ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਦੇ ਨਾਲ ਇਸ ਦਿਵਿਆਂਗ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵੀ ਕਰਦੀ ਹੈ। (ਖਬਰ ਸਰੋਤ ਦ ਬੇਟਰ ਇੰਡੀਆ)
